Tarczyca to mały gruczoł w szyi, który reguluje metabolizm i wpływa na funkcjonowanie całego organizmu. Gdy produkuje za mało hormonów, rozwija się niedoczynność. Gdy za dużo – nadczynność. Choć objawy mogą się nakładać, to dwie różne choroby wymagające innego leczenia. W tym artykule porównujemy je krok po kroku.
Przeczytaj także:
Czym jest niedoczynność i nadczynność tarczycy?
Niedoczynność i nadczynność tarczycy to dwa najczęstsze zaburzenia pracy tego gruczołu. W pierwszym przypadku tarczyca produkuje zbyt mało hormonów T3 i T4, przez co procesy metaboliczne spowalniają. Pojawia się senność, przybieranie na wadze i uczucie zimna. W nadczynności dzieje się odwrotnie – gruczoł wytwarza za dużo hormonów tarczycy, a organizm pracuje zbyt szybko. Chorzy tracą na wadze mimo apetytu, czują niepokój, nadmierne ciepło i kołatanie serca.
Pełne omówienie objawów, przyczyn i metod terapii znajdziesz w osobnych artykułach dostępnych na naszej stronie:
Wspólny mianownik obu chorób
Niedoczynność i nadczynność tarczycy dotyczą tego samego gruczołu – tarczycy, która odpowiada za produkcję hormonów sterujących metabolizmem. W obu przypadkach zaburzona jest równowaga hormonalna, a to wpływa na funkcjonowanie całego organizmu – od układu nerwowego po serce.
Choć skutki są przeciwstawne, przyczyna leży w tym samym miejscu: w nieprawidłowej regulacji wydzielania hormonów tarczycy. Dlatego zarówno niedobór, jak i nadmiar hormonów wymagają diagnostyki i leczenia prowadzonego przez lekarza.
Objawy nadczynności i niedoczynności tarczycy – najważniejsze różnice
Zarówno niedoczynność, jak i nadczynność tarczycy wpływają na cały organizm. W niedoczynności większość procesów ulega spowolnieniu – metabolizm, praca serca, funkcje poznawcze. W nadczynności wszystko przyspiesza – pojawia się nadpobudliwość, przyspieszona akcja serca, utrata masy ciała mimo apetytu. Objawy mogą dotyczyć wielu układów naraz, dlatego łatwo je pomylić z innymi schorzeniami.
Poniżej pokazujemy różnice objawów w podziale na konkretne układy i funkcje organizmu: metabolizm, masa ciała, poziom energii, układ pokarmowy, wygląd skóry i włosów, serce, termoregulacja, układ nerwowy, a także charakterystyczne zmiany w obrębie oczu. Dzięki temu łatwiej będzie Ci ocenić, który zestaw objawów pasuje do Twojej sytuacji – i kiedy warto wykonać badania lub skonsultować się z lekarzem.
Wpływ na metabolizm
Hormony tarczycy – T3 i T4 – bezpośrednio regulują tempo przemiany materii, czyli metabolizm. W niedoczynności tarczycy poziom tych hormonów spada, co spowalnia wszystkie procesy metaboliczne. Organizm zużywa mniej energii, a jego działanie przypomina tryb oszczędzania. W praktyce oznacza to uczucie wolniejszego działania całego ciała – od trawienia po myślenie.
W nadczynności tarczycy dzieje się odwrotnie – nadmiar hormonów znacząco przyspiesza metabolizm. Ciało spala więcej energii niż potrzebuje, nawet w spoczynku. Prowadzi to do szybszego zużywania zasobów organizmu, co może skutkować osłabieniem i utratą masy ciała mimo braku zmian w diecie.
Waga
Wahania masy ciała to jeden z najczęstszych powodów, dla których pacjenci trafiają do lekarza z podejrzeniem chorób tarczycy. W niedoczynności organizm spala mniej energii, a jednocześnie gromadzi jej więcej – stąd przyrost masy ciała, nawet jeśli dieta i aktywność fizyczna się nie zmieniły. Zatrzymuje się też woda w tkankach, co może dawać wrażenie „opuchnięcia”.
W nadczynności efekt jest przeciwny – metabolizm przyspiesza, a organizm zużywa więcej kalorii niż przyjmuje. Mimo zwiększonego apetytu pacjenci często tracą na wadze, a chudnięcie bywa nagłe i trudne do opanowania.
Energia i samopoczucie
Zaburzenia poziomu hormonów tarczycy silnie wpływają na to, jak się czujesz na co dzień. W niedoczynności dominuje przewlekłe zmęczenie, senność i trudność z mobilizacją do działania. Nawet po przespanej nocy wiele osób czuje się wyczerpanych. Towarzyszy temu spowolnienie myślenia i trudność z koncentracją.
W nadczynności przeciwnie – organizm jest pobudzony, co prowadzi do nadmiernej aktywności, bezsenności i uczucia „rozbicia”. Chorzy bywają rozdrażnieni, mają wahania nastroju i trudności z odpoczynkiem mimo zmęczenia fizycznego.
Układ pokarmowy
Tarczyca reguluje również pracę jelit i tempo trawienia. W niedoczynności procesy trawienne ulegają spowolnieniu, co często prowadzi do zaparć, uczucia ciężkości po posiłkach i wzdęć. Perystaltyka jelit działa wolniej, a metabolizm spoczynkowy się obniża.
W nadczynności tarczycy układ pokarmowy przyspiesza – wiele osób doświadcza częstszych wypróżnień, a nawet biegunek. Towarzyszy temu wzmożony apetyt i szybsze trawienie, co może nasilać chudnięcie i powodować dyskomfort trawienny.
Skóra i włosy
Stan skóry i włosów często odzwierciedla zaburzenia pracy tarczycy. W niedoczynności skóra staje się sucha, szorstka i blada, a włosy matowieją, przerzedzają się i wypadają. Paznokcie rosną wolniej i łatwo się łamią. Wynika to ze spowolnienia procesów regeneracyjnych i słabszego ukrwienia skóry.
Zobacz też: Jak niedoczynność tarczycy wpływa na wygląd – zmiany skórne i twarz
W nadczynności tarczycy skóra może być wilgotna, ciepła i nadmiernie się pocić. Włosy również wypadają, ale częściej są cienkie i miękkie, a zmiany pojawiają się szybciej niż w niedoczynności. Objawy te często są pierwszym sygnałem, że z hormonami dzieje się coś niepokojącego.
Serce
Hormony tarczycy mają istotny wpływ na układ krążenia. W niedoczynności tętno zwykle jest zwolnione (bradykardia), a ciśnienie tętnicze może być obniżone. Chorzy często skarżą się na uczucie ciężkości, osłabienie i chłodne dłonie.
W nadczynności sytuacja wygląda odwrotnie – serce bije szybciej (tachykardia), pojawiają się kołatania, uczucie niepokoju, a czasem także nadciśnienie. U osób starszych nadczynność tarczycy może prowadzić do groźnych arytmii, np. migotania przedsionków. To jeden z powodów, dla których objawy ze strony serca zawsze wymagają diagnostyki hormonalnej.
Temperatura ciała
Tarczyca wpływa na to, jak organizm reguluje ciepłotę. W niedoczynności tarczycy wielu pacjentów odczuwa przewlekłe zimno – nawet gdy innym jest ciepło. Ciało wolniej wytwarza i zatrzymuje ciepło, a dłonie i stopy często są zimne.
W nadczynności dominuje nietolerancja ciepła – pacjenci łatwo się przegrzewają, nadmiernie pocą i źle znoszą wysokie temperatury. Nawet lekki wysiłek może wywoływać uczucie gorąca i wilgotną skórę. Ta różnica w termoregulacji bywa bardzo charakterystyczna i pomocna w rozpoznaniu.
Układ nerwowy
Zaburzenia czynności tarczycy mocno odbijają się na pracy układu nerwowego. W niedoczynności dominują objawy depresyjne – obniżony nastrój, brak energii, spowolnienie psychiczne, problemy z pamięcią i koncentracją. Osoby chore często czują się „przytłumione” i mają trudności z podejmowaniem decyzji.
W nadczynności obraz jest zupełnie inny – występuje drażliwość, napięcie, nadpobudliwość, bezsenność, a także lęki i uczucie niepokoju. U części pacjentów pojawia się drżenie rąk, trudne do opanowania nawet w spoczynku.
Wygląd oczu
Zmiany w obrębie oczu najczęściej występują w nadczynności tarczycy, zwłaszcza gdy jej przyczyną jest choroba Gravesa-Basedowa. Charakterystyczne są wytrzeszcz oczu, uczucie piasku pod powiekami, łzawienie, światłowstręt i obrzęk wokół oczodołów. Objawy te mogą postępować i znacząco utrudniać codzienne funkcjonowanie.
W niedoczynności tarczycy zmiany oczne są mniej wyraźne, ale mogą pojawić się obrzęki powiek i uczucie zmęczonych oczu. Różnice w wyglądzie oczu bywają ważnym elementem diagnostycznym i nie powinny być bagatelizowane.
Częstość występowania
Zarówno niedoczynność, jak i nadczynność tarczycy są znacznie częstsze u kobiet niż u mężczyzn.
Niedoczynność tarczycy najczęściej rozwija się u osób po 40. roku życia i może występować latami w formie subklinicznej, zanim pojawią się wyraźne objawy. W nadczynności tarczycy typowy początek choroby przypada na młodszy wiek – często diagnozuje się ją u kobiet między 20. a 40. rokiem życia.
W obu przypadkach ryzyko zachorowania rośnie, jeśli w rodzinie występowały choroby autoimmunologiczne, w tym choroba Hashimoto lub choroba Gravesa-Basedowa.
Przyczyny niedoczynności i nadczynności tarczycy
Zaburzenia pracy tarczycy mają różne podłoże, mimo że dotyczą tego samego gruczołu. Niedoczynność i nadczynność tarczycy wynikają z innych mechanizmów, dlatego wymagają odmiennych metod diagnostyki i leczenia. Jedną z głównych różnic jest to, czy organizm produkuje za mało, czy za dużo hormonów tarczycy – ale przyczyna tego stanu może leżeć zarówno w samej tarczycy, jak i w układzie, który nią steruje (np. przysadka mózgowa). Poniżej znajdziesz najczęstsze powody rozwoju tych dwóch chorób oraz to, jak szybko się ujawniają.
Najczęstsze przyczyny niedoczynności tarczycy
W Polsce i na świecie najczęstszym powodem niedoczynności tarczycy jest choroba Hashimoto – przewlekłe, autoimmunologiczne zapalenie tarczycy. Układ odpornościowy atakuje własny gruczoł i stopniowo go niszczy, co prowadzi do niedoboru hormonów.
Inne przyczyny to usunięcie tarczycy (np. po operacji nowotworu lub dużego wola), leczenie jodem radioaktywnym oraz niedobór jodu w diecie – szczególnie u osób starszych. Rzadziej niedoczynność wynika z uszkodzenia przysadki mózgowej lub podwzgórza, które zarządzają pracą tarczycy i wydzielaniem TSH.
Co może prowadzić do nadczynności tarczycy?
Najczęstszą przyczyną nadczynności tarczycy jest choroba Gravesa-Basedowa – schorzenie autoimmunologiczne, w którym organizm wytwarza przeciwciała stymulujące tarczycę do nadprodukcji hormonów. Innym źródłem problemu może być wole guzkowe toksyczne, czyli obecność aktywnych guzków w obrębie gruczołu, które samodzielnie produkują hormony niezależnie od zapotrzebowania organizmu.
Nadczynność może też wystąpić po zbyt dużej podaży jodu – na przykład w lekach lub suplementach – oraz w przebiegu zapaleń tarczycy, np. podostrego zapalenia de Quervaina. Niektóre kobiety doświadczają też poporodowego zapalenia tarczycy, które może czasowo prowadzić do nadczynności.
Tempo rozwoju choroby
Niedoczynność tarczycy zazwyczaj rozwija się powoli – przez miesiące, a nawet lata. Objawy są często subtelne i długo ignorowane, bo łatwo je przypisać zmęczeniu, stylowi życia czy starzeniu się.
Z kolei nadczynność tarczycy ma zwykle gwałtowniejszy początek. Objawy, takie jak kołatanie serca, utrata wagi czy drżenie rąk, pojawiają się szybko i trudno ich nie zauważyć.
Różne tempo rozwoju chorób to kolejny powód, dla którego tak ważne jest świadome obserwowanie objawów i regularna kontrola poziomu TSH oraz hormonów tarczycy.
Diagnostyka chorób tarczycy – jak rozpoznać zaburzenia tarczycy?
Zaburzenia czynności tarczycy można stosunkowo łatwo wykryć za pomocą badań krwi i obrazowania. Warto mieć świadomość, że już jedno badanie – TSH – często wystarcza, by wskazać kierunek dalszej diagnostyki. Ale pełen obraz wymaga rozszerzenia o dodatkowe parametry i konsultacji z lekarzem.
Objawy nadczynności i niedoczynności mogą się nakładać, dlatego warto je potwierdzić obiektywnymi wynikami. Poniżej znajdziesz zestaw badań, które pomagają rozpoznać schorzenia tarczycy.
Jakie badania pomagają w rozpoznaniu chorób tarczycy?
Rozpoznanie niedoczynności lub nadczynności tarczycy zawsze opiera się na wynikach badań laboratoryjnych, które uzupełniają obraz kliniczny. Najczęściej pierwszym krokiem jest oznaczenie poziomu TSH – hormonu produkowanego przez przysadkę mózgową, który reguluje pracę tarczycy. To badanie daje już cenną wskazówkę: jeśli TSH jest wysokie, prawdopodobnie mamy do czynienia z niedoczynnością. Niskie TSH sugeruje nadczynność.
Przeczytaj też: Wysokie TSH – co oznacza i jak je obniżyć?
Samo TSH jednak nie wystarczy. Aby potwierdzić diagnozę, lekarz zleca także oznaczenie FT3 i FT4 – wolnych hormonów tarczycy krążących we krwi. Na tej podstawie można ocenić, jak intensywnie pracuje gruczoł i czy w organizmie występuje ich niedobór lub nadmiar.
Kolejny etap to badania immunologiczne. W przypadku podejrzenia chorób autoimmunologicznych, takich jak Hashimoto czy Gravesa-Basedowa, oznacza się poziom przeciwciał. Anty-TPO i anty-TG są typowe dla przewlekłego zapalenia tarczycy, a TRAb wskazują na nadczynność o podłożu autoimmunologicznym.
Ważnym uzupełnieniem diagnostyki jest również USG tarczycy. Badanie to pozwala ocenić strukturę gruczołu, wykryć guzki, obrzęk czy cechy stanu zapalnego. W niektórych przypadkach, np. przy podejrzeniu guzków toksycznych, lekarz może zlecić scyntygrafię – badanie izotopowe pokazujące aktywność poszczególnych fragmentów tarczycy.
Obraz kliniczny i badania w ocenie zaburzeń tarczycy
Żeby prawidłowo rozpoznać niedoczynność lub nadczynność tarczycy, lekarz musi połączyć wyniki badań z objawami, które zgłasza pacjent. To nie tylko liczby w tabelce – istotne jest też, jak pacjent funkcjonuje na co dzień, jakie objawy zauważa i jak długo się one utrzymują.
W obrazie niedoczynności tarczycy typowo pojawia się podwyższone TSH przy jednocześnie niskim poziomie FT4. W wielu przypadkach występują także dodatnie przeciwciała anty-TPO, co sugeruje autoimmunologiczne podłoże choroby, najczęściej Hashimoto. Chorzy opisują przewlekłe zmęczenie, przybieranie na wadze i nietolerancję zimna.
Przeczytaj też: Niskie TSH a przybieranie na wadze – co warto wiedzieć?
Z kolei w nadczynności TSH jest zwykle bardzo niskie, a poziomy FT3 i FT4 są podwyższone. Jeśli przyczyną jest choroba Gravesa-Basedowa, badanie krwi często wykazuje obecność przeciwciał TRAb. Objawy są bardziej dynamiczne: chudnięcie mimo apetytu, drżenie rąk, bezsenność, kołatania serca.
Choć badania laboratoryjne są szybkie i szeroko dostępne, nie należy samodzielnie ich interpretować. Warto skonsultować się z lekarzem endokrynologiem, który uwzględni nie tylko wyniki, ale też cały kontekst zdrowotny pacjenta – jego wiek, choroby współistniejące, a nawet przyjmowane leki.
Leczenie niedoczynności i leczenie nadczynności tarczycy – główne różnice
Mimo że niedoczynność i nadczynność tarczycy dotyczą tego samego gruczołu, sposoby ich leczenia są zupełnie różne. W pierwszym przypadku organizmowi brakuje hormonów – więc terapia polega na ich codziennym uzupełnianiu. W drugim – tarczyca produkuje ich za dużo, więc celem leczenia jest zahamowanie tej nadprodukcji lub zniszczenie jej źródła. Można więc powiedzieć, że w niedoczynności dodajemy hormony, a w nadczynności – odejmujemy ich nadmiar.
W obu przypadkach leczenie powinien prowadzić lekarz endokrynolog. Dobiera on odpowiednią terapię na podstawie wyników badań, objawów, wieku pacjenta i innych czynników zdrowotnych.
Umów teleporadę z lekarzem
Oszczędź czas i zadbaj o swoje zdrowie bez wychodzenia z domu. Porozmawiaj z lekarzem przez telefon, otrzymaj diagnozę i zalecenia – szybko i bezpiecznie.
Na czym polega leczenie niedoczynności tarczycy?
Podstawą leczenia niedoczynności jest codzienna suplementacja hormonów tarczycy – najczęściej w postaci lewotyroksyny (L-tyroksyny). To syntetyczny odpowiednik hormonu T4, który organizm przekształca w aktywną formę – T3. Lek przyjmuje się na czczo, o stałej porze, zwykle rano. Dawka jest ustalana indywidualnie, w oparciu o poziom TSH i FT4 – i może się zmieniać w trakcie leczenia.
Celem terapii jest wyrównanie poziomu hormonów we krwi i przywrócenie prawidłowego metabolizmu. W większości przypadków leczenie jest długoterminowe, często dożywotnie. Konieczne jest przy tym regularne wykonywanie badań kontrolnych, aby dostosować dawkę i utrzymać stabilność hormonalną.
Więcej na ten temat w artykule: Leki na niedoczynność tarczycy – jak je stosować?
Jak przebiega leczenie nadczynności tarczycy?
Leczenie nadczynności polega na ograniczeniu produkcji hormonów tarczycy. Najczęściej stosuje się leki przeciwtarczycowe – takie jak metimazol (tiamazol) lub propylotiouracyl – które hamują aktywność gruczołu. Efekty działania tych leków nie pojawiają się od razu, dlatego w pierwszym okresie pacjenci często otrzymują także leki beta-adrenolityczne (np. propranolol), które łagodzą objawy jak kołatania serca, drżenie rąk czy lęk.
Jeśli leczenie farmakologiczne nie przynosi trwałego efektu lub nadczynność jest nasilona, lekarz może zaproponować terapię jodem radioaktywnym. Alternatywą (w przypadku dużego wola lub przeciwwskazań do jodu) bywa operacja usunięcia części lub całości tarczycy.
Kiedy leczenie wymaga jodu radioaktywnego i jakie są jego skutki?
Jod radioaktywny stosuje się zwykle wtedy, gdy nadczynność jest oporna na leczenie tabletkami, nawraca po odstawieniu leków lub związana jest z guzkami toksycznymi. Terapia ta jest skuteczna, ale często prowadzi do trwałej niedoczynności tarczycy. W takim przypadku konieczne jest późniejsze leczenie substytucyjne, podobnie jak w klasycznej niedoczynności. Pacjent musi mieć świadomość, że taka zmiana wymaga regularnej kontroli hormonów i dalszego leczenia.
Bez względu na rodzaj zaburzenia, bardzo ważne jest, by nie modyfikować leczenia na własną rękę.
Odstawienie leków, zmiana dawki czy pominięcie badań kontrolnych może prowadzić do pogorszenia stanu zdrowia. Tylko lekarz, na podstawie aktualnych badań, może bezpiecznie kierować terapią.
Konsekwencje nieleczonych zaburzeń tarczycy
Zarówno niedoczynność, jak i nadczynność tarczycy to choroby przewlekłe, które nie ustępują samoistnie. Bez leczenia mogą prowadzić do poważnych powikłań – zarówno fizycznych, jak i psychicznych. Ich skutki dotyczą wielu narządów i układów. Nieleczona tarczyca znacznie obniża jakość życia, a w niektórych przypadkach może zagrażać zdrowiu, a nawet życiu. Dlatego tak ważne jest wczesne rozpoznanie i podjęcie odpowiedniej terapii.
Do czego prowadzi nieleczona niedoczynność tarczycy?
Choć niedoczynność rozwija się powoli, to jej skutki potrafią być bardzo dotkliwe. Pacjenci przez długi czas mogą zmagać się z przewlekłym zmęczeniem, sennością, spadkiem koncentracji i nastroju. Pojawia się ryzyko depresji, problemy z pamięcią, a także zaburzenia miesiączkowania i trudności z zajściem w ciążę.
Nieuregulowana niedoczynność zwiększa też ryzyko chorób serca – np. miażdżycy i zawału. W ciąży może prowadzić do komplikacji i negatywnie wpływać na rozwój płodu. U dzieci, zwłaszcza z wrodzoną niedoczynnością, brak leczenia może doprowadzić do trwałych zaburzeń rozwoju intelektualnego. W skrajnych przypadkach pojawia się tzw. śpiączka hipotyreotyczna – stan zagrożenia życia.
Skutki nieleczonej nadczynności tarczycy – objawy i ryzyka
Nadczynność tarczycy może postępować szybciej i agresywniej. Utrata masy ciała mimo apetytu, przewlekłe osłabienie, kołatanie serca czy bezsenność – to tylko początek. Z czasem nadmiar hormonów coraz mocniej obciąża serce, prowadząc do arytmii, migotania przedsionków, nadciśnienia, a nawet niewydolności serca. U niektórych pacjentów rozwija się osteoporoza, a w chorobie Gravesa-Basedowa – problemy ze wzrokiem, np. wytrzeszcz.
Nadczynność zwiększa także ryzyko udaru mózgu i nagłych incydentów sercowo-naczyniowych. W skrajnych przypadkach może dojść do przełomu tarczycowego (thyroid storm) – ostrego, zagrażającego życiu stanu wymagającego natychmiastowej hospitalizacji.
Przeczytaj też: Czy nieleczona tarczyca może być groźna?
Dlaczego warto leczyć choroby tarczycy?
Nieleczone zaburzenia tarczycy wpływają na codzienne funkcjonowanie – obniżają jakość życia, utrudniają pracę, relacje, a nawet sen. Co ważne, zarówno niedoczynność, jak i nadczynność można skutecznie kontrolować. Im wcześniej postawiona diagnoza i rozpoczęte leczenie, tym większa szansa na uniknięcie powikłań i szybszy powrót do formy.
Jeśli zauważasz u siebie objawy, nie zwlekaj – szybka konsultacja z lekarzem (również online, np. przez KlikLekarz), może mieć kluczowe znaczenie dla Twojego zdrowia.
Podsumowanie
Tarczyca to gruczoł położony w przedniej części szyi, który produkuje tyroksynę – hormon kluczowy dla metabolizmu. W przypadku niedoczynności tarczycy mamy do czynienia z nadmiarem hormonów tarczycy we krwi, a to przyspiesza procesy metaboliczne. Z kolei niedoczynność tarczycy i związany z nią niedobór hormonów tarczycy spowalnia funkcjonowanie całego organizmu. Diagnostyka opiera się na ocenie TSH i stężenia hormonów tarczycy. Zarówno nieleczona niedoczynność, jak i nadczynność mogą prowadzić do poważnych powikłań. Leczenie dobiera się indywidualnie i wymaga regularnej kontroli. W obrębie tarczycy mogą też pojawiać się zmiany przejściowe, np. przejście z niedoczynności w nadczynność tarczycy. Niedoczynność to obecnie najczęstsze zaburzenie czynności tarczycy.
Najczęściej zadawane pytania
Główne wnioski
- Nadczynność i niedoczynność tarczycy to dwa różne zaburzenia, ale oba wymagają leczenia i stałej kontroli.
- Choroby tarczycy wpływają na funkcjonowanie niemal każdego układu – objawy dotyczą zarówno metabolizmu, jak i układu nerwowego czy serca.
- Do objawów nadczynności tarczycy należą m.in. chudnięcie, pobudzenie, kołatania serca i nadmierna potliwość.
- Nadczynność tarczycy powoduje przyspieszenie procesów w organizmie, a niedoczynność je spowalnia – to kluczowa różnica w przebiegu chorób.
- Leczenie niedoczynności tarczycy opiera się na codziennej suplementacji hormonów – najczęściej lewotyroksyny.
- Nieleczone zaburzenia gruczołu tarczycy mogą prowadzić do powikłań, zwłaszcza przy długotrwale podwyższonym stężeniu hormonów tarczycy.
- Regularne badania i obserwacja objawów to najlepszy sposób, by wcześnie wykryć nadczynność lub niedoczynność.
- W razie podejrzeń warto jak najszybciej skonsultować się z endokrynologiem – również online przez teleporady. W razie potrzeby lekarz może wystawić e-receptę na leki hormonalne.
